Fascisme lijkt niet zomaar te stoppen. Wat doen we nu?

De ideologie van het liberalisme pleit dan wel voor vrije meningsuiting, die vrije meningen hebben wel degelijk gevolgen. De bodem van de middellandse zee, nakende klimatologische tragedies en de actuele reanimatie van het fascisme zijn er voorbeelden van. Je kan dan wel voor liberalisme zijn, maar dan wil dan ook zeggen dat je resoluut voor de gevolgen van  het liberalisme bent. Vrijheid van keuze is niets meer dan het ondergaan van de gevolgen, en die zijn niet vrij. Dat toonde ook de veelbesproken Pano documentaire over Schild en Vrienden. De vraag die we ons kunnen stellen is “Wat als Schild en Vrienden niet uit de hemel komt vallen?” Misschien wisten we het altijd al, maar wordt het nu pas publiek en dus te gênant om er niets meer over te zeggen. Misschien botsen we ook hier op de limieten van het liberale dogma.

Op hun Discord posten de leden van Schild en Vrienden heimelijk over rassen- en jodenuitroeiing. Joden, moslims, opstandige vrouwen, Afrikanen en vakbonden blijken hun schone Vlaamse Vriendschap in de weg te staan. Maar wat als dit stiekeme en obscene fascisme inderdaad de officieuze keerzijde is van die op zich nogal saaie Vlaamse waarden en normen die de Vlaams nationalistische bewegingen officieel verdedigen?

Toen dit huiveringwekkende gegniffel publiek werd gemaakt bleek het de samenhang in de Vlaams nationalistische bewegingen door elkaar te schudden. Ook binnen S&V zelf wordt de obscure keerzijde van de beweging met klem ontkend. De enige reactie die Dries van Langenhove in de documentaire kon bieden was absolute ontkenning en dissociatie, net zoals ook Francken steeds opnieuw afstand moet doen van zijn politiek incorrecte uitspattingen. Tegelijk maken deze uitspattingen nu net zijn kracht. Het toont de terugkeer van een verdrongen element in het links liberaal moralisme dat nogal arrogant verdraagzaamheid predikt zonder werkelijk iets te doen aan de migratieproblematiek. Hoe ver gaat het schaffen? De uitspattingen van Francken tonen zijn persoonlijke onmacht om het te verkroppen en daar is het volk verlekkerd op. Kiezers herkennen zichzelf erin.

Is walging dan wel een gepaste reactie? Blijft het bij fascinatie en morele veroordeling? Moet de Vlaams nationalistische rechterflank zich meer leren inhouden? Het fenomeen van nieuw rechts is wereldwijd en volgt een logica aan die de concrete situaties voorbijgaat. Daarom kan het ook niet de kop worden ingedrukt. Wat toont dit dan op mondiaal vlak? Op welke manier is dit nieuwe rechts een mislukt antwoord op de problemen in de huidige wereld? Hoe je het ook draait of keert, nieuw rechts blijft een elitair blank middenklasseproject. Ze hebben angst om onderdeel te worden van de groeiende massa die nu al niet meer meetelt. Toch haat S&V vakbonden en immigranten als de pest terwijl ze plechtig zweren bij het kapitalisme en zich tegen elke kritiek daarop kanten. Dat is vreemd, daarin nemen ze eigenlijk enorm veel ‘individuele vrijheid’ in hun positie. Ofwel neem je vakbonden en immigranten als noodzakelijk ‘kwaad’ van het kapitalisme en neem je dus een links-liberale positie in, ofwel kant je je werkelijk tegen deze fenomenen en dus ook tegen kapitalisme zelf.

Immigratie en vakbonden bestaan immers maar zolang het kapitalisme bestaat. Het is namelijk nog steeds zo dat vakbonden strijden tegen de uitbuiting van Belgische werknemers, al verliezen ze hier terrein. Migranten verlaten hun heimat omdat ze werken in penibele omstandigheden of omdat hun landen uit elkaar spatten door de grondstoffenoorlogen. Ze vertrekken, in eerste instantie, op zoek naar veiligheid en betere levensomstandigheden. Ze zijn in die zin het naar het buitenland verdrongen symptoom van de hyper-competitieve eisen van kapitalisme. Hoe hard S&V onze grenzen ook wil beveiligen (officieel) of hoeveel S&V er ook wil fusilleren (officieus), ze zullen niet ophouden zich te manifesteren zolang kapitaal in hun thuislanden voeten in de aarde heeft, met andere woorden, zolang ook zij uitgebuit worden.

Je kan zwarte piet dan nog blauw of groen maken omdat dit te fel de verleden slavernij in het oog brengt, daarmee maakt het nog niet komaf met dat het feit dat zwarten wel degelijk de arme uitgebuite klasse incarnarneren. De opgekomen #metoo-bewegingen mogen dan wel vooral het patriarchaat bevragen, het feit is wel dat de aan het licht gekomen concrete situaties zich als in de regel afspeelden tussen de gevestigde werkgever en de afhankelijke werkneemster. S&V creëert dus samen met het liberalisme de destructie die ze zeggen te bevechten. Als ze consistent hun lijn doortrekken vreet de slang zijn eigen staart op. Ze willen een geïdealiseerd beeld van kapitalisme verwezenlijken zonder ongewenste bijwerkingen, maar you can’t have the cookie and eat it too.

Wat staat ons dan te doen? Het is geen toeval dat ook in België de vroegere communisten, vóór alle anderen, georganiseerde weerstand boden tegen de collaboratie en dat de opkomst van S&V als eerste door de anders geminachte communistische studentenvereniging Comac serieus werd genomen. Deze politieke krachtspelen zijn meer dan louter historische feiten. Ze tonen een logica die zich over de tijd heen blijft herhalen zolang het kapitalisme bestaat. Het grootste gevaar is dat we nu na de directe emotionele reacties op de Pano documentaire heel de onderstroom van opkomend fascisme terug uit het oog verliezen en dat alles weer doorgaat zoals ervoor. Er gaat hoogstwaarschijnlijk steeds meer van dit soort geweld opkomen. Het vergt een sterke portie lef om deze ongemakkelijke waarheden in de ogen te kijken. Er is strijdkracht nodig, maar enkel als die strijd en zelfs het geweld dat daarin kan voorkomen getuigt van onvoorwaardelijke liefde voor de mens, zonder uitzondering, in al zijn gekheid en waanzin, dan kleurt ze donkerrood. Het is het moment om partij te kiezen. Als we daarvoor terugschrikken, ons een politieke distantiëring permitteren en in onze schulp kruipen in de hoop dat anderen het ‘vuile werk’ verrichten, dan leggen we ons neer bij de situatie en kiezen we onrechtstreeks voor het fascisme dat opnieuw verschijnt en de komende jaren aan de macht zal komen. Dan kunnen we achteraf zeggen “wir haben es nicht gewusst” terwijl we het eigenlijk goed genoeg wisten.

De tijd dringt.

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *